Wat heerlijk dat Superverantwoordelijkman er is!! Of je er nu om vraagt of niet, hij neemt de wereld moeiteloos op zijn schouders. Nou ja.. zo lijkt het. Want (hoeveel keer moeten we het hier nog zeggen??) superhelden bestaan niet mensen!!! Het is een pak, met een echt mens erin. Dus ook als het je eigenlijk wel handig uitkomt dat Superverantwoordelijkman er is, heb dan toch maar oog voor dat mensenkind dat in het pak verstopt zit. Maakt de wereld voor jullie allebei leuker. Echt waar!!
Gevoelens, wat een gedoe is dat toch soms. Vaak lijken ze een enorme sta-in-de-weg. Laatst stelde iemand me bij herhaling de vraag wat er goed aan zou zijn om niets te voelen. Dat leverde een hoop stoere plannen en veel lol op. 🙂
Met regelmaat ben ik kampioen schuldgevoel (of verantwoordelijkheidsgevoel, die horen zo heerlijk bij elkaar). Dat gaat soms heel ver en dat is vaak superhandig en soms superirritant. Wat zou het leuk zijn om daar eens met mijn oma over te kletsen. Misschien had zij dat ook wel.
Wat zijn onverwachte dingen soms toch irritant!! En tegelijk een bron van zelfinzicht. En wat is dat dan op dat moment weer vreselijk irritant!! Maar ja, je kan niet alles voorkomen…
Contact met elkaar maken. Het lijkt zo logisch en gewoon.
Toch blijkt het “in het echie” ook vaak een heel gedoe. Ik heb een en ander samengevat in drie veel voorkomende scenario’s 😁
Waar kom jij meestal in terecht? En heb je enig idee hoezo dan?
(En nu niet sociaal wenselijk roepen dat dat eigenlijk altijd het middelste plaatje is 🤪)
Iets met de mantel der liefde bedekken, wie doet dat niet zo af en toe. Het klinkt zo vriendelijk, lief en onschuldig. Maar laat je niet foppen, eerst even de gebruiksaanwijzing lezen!
Ook zo’n mooi verzinsel: de hemelpoort. Leek me wel geinig om even te bedenken hoe dat dan gaat bij die poort.
Sommige uitspraken of blikken van mensen kunnen je een levenlang bijblijven. Net als de conclusies die je daaraan verbindt over jezelf. Conclusies over of je erbij hoort of niet. Of je een gekkie bent of hartstikke normaal. Waar zit jij in dat gekkie theater? Op de bühne of in de zaal?
“Ceci n’est pas une pipe” staat op een schilderij van Margritte. Het beeld dat je ziet wordt door de tekst meteen ter discussie gesteld.
En dat brengt je toch een beetje in verwarring. Ergens is die verwarring me vertrouwd. Daarom vind ik het fijn om erover te schrijven. En iedere keer als ik dat doe, wordt het een beetje minder. Ook wel fijn, maar wel onwennig…
In Codetaal loopt door Heilige tuintjes. Misschien wel het meest Heilige tuintje is je afvragen of er eigenlijk wel iets heiligs is. En maakt dat eigenlijk wel iets uit? Nou?!