In Codetaal

Gevoelens, wat een gedoe is dat toch soms. Vaak lijken ze een enorme sta-in-de-weg. Laatst stelde iemand me bij herhaling de vraag wat er goed aan zou zijn om niets te voelen. Dat leverde een hoop stoere plannen en veel lol op. 🙂

Met regelmaat ben ik kampioen schuldgevoel (of verantwoordelijkheidsgevoel, die horen zo heerlijk bij elkaar). Dat gaat soms heel ver en dat is vaak superhandig en soms superirritant. Wat zou het leuk zijn om daar eens met mijn oma over te kletsen. Misschien had zij dat ook wel.

Wat zijn onverwachte dingen soms toch irritant!! En tegelijk een bron van zelfinzicht. En wat is dat dan op dat moment weer vreselijk irritant!! Maar ja, je kan niet alles voorkomen…

Iets met de mantel der liefde bedekken, wie doet dat niet zo af en toe. Het klinkt zo vriendelijk, lief en onschuldig. Maar laat je niet foppen, eerst even de gebruiksaanwijzing lezen!

Zo vroeg, zo klein, zo in stilte praten we al met elkaar. En wat we dan zeggen? Daar is eigenlijk geen taal voor. Bijzonder dat juist alles wat dan gedeeld wordt een leven lang bij je blijft.

De Dood leeft – hoe gek het misschien ook klinkt – een zinvol bestaan. Tot op een dag de orde verstoord wordt. Een vrouw klopt aan zijn deur met een onverwacht verzoek. Het zal zijn leven en dat van alle betrokkenen voor altijd veranderen…

Als kind heb je zo je eigen antwoorden op de wereld om je heen. En die antwoorden kunnen zomaar een leven lang met je mee gaan 😉

Een lange reis naar je roots, wat is dat veel waard! Niet omdat je dan een totaal ander mens wordt. Niet omdat je leven dan een totaal andere wending neemt. Maar omdat je diep vanbinnen dan iets bij elkaar brengt wat daar al zolang om roept. En dat schijnbaar kleine verschil neem je dan iedere dag mee naar alles en iedereen. Fijn hoor!

(Trouwens, wist je dat een nijlpaard een van de gevaarlijkste dieren ter wereld is?)

Ken je dat? Dat het leven vragen bij je achterlaat die in je hoofd zo groot worden als olifanten. Hoe fijn zou het dan zijn als er een olifantenslager was …