Symbiose, het is een gek iets. In een onbewuste magische beweging stappen we er soms in. Uit liefde, loyaliteit, verbondenheid.
Het kan soms een levenlang duren. En soms blijken dan toch hele dierbare relaties soms ook minder fijn symbiotisch te zijn (geweest). Stom genoeg komt er vaak pas ruimte om dat te onderzoeken als er iets groots gebeurt. Als iemand overlijdt, als de relatie eindigt of als het simpelweg niet meer vol te houden is om zo verstrengeld te zijn.
Het is altijd ontroerend om getuige te zijn van de ruimte die er komt om de symbiose te zien. Symbiose ontstaat niet zomaar, ooit was er geen andere weg. Het is nogal wat om daar (ook al snap je hoe het zit) andere afslagen te gaan nemen dan je gewend was. In dit gedichtje heb ik geprobeerd te verwoorden hoe het kan zijn om jezelf dan eerlijk en met mildheid aan te zien.
