Een mooi gesprek met vrienden, dat kan zomaar leiden tot een gedichtje. Over wat spanning geeft, waar je in gelooft en waar je naar blijft verlangen.
Hardop vragen hebben die lucht geven en waar waarschijnlijk nooit een antwoord op zal komen. En het dan toch (misschien wel juist dan) heel goed hebben met elkaar.
Dit was mijn vraag. Fijn om met je te delen.
Een paar jaar geleden trof het me, hoe twee verhalen in mijn leven olie op hetzelfde vuur van mijn altijd sluimerende schuldgevoel waren.
Het verhaal van Jezus die voor ons gestorven was en een vage herinnering aan mijn lieve oma die niet verder kon en zielsveel van ons hield.
Onschuldige omstanders kunnen zich schuldig voelen. Ook als niemand dat had gewild en we overlopen van liefde. Misschien wel juist daarom.
Ik zat een interview te kijken met Jolande Withuis (socioloog en schrijver). Ze groeide op in een communistisch gezin. En vertelde hoe je je altijd “een klein beetje beter voelde” doordat ze deze ideologie aanhingen en alles met deze bril op benaderden.
En het stikt natuurlijk van dit soort brillen! De christelijke bril, de koloniale bril, de westerse bril,….
We zijn gehecht aan dat “beetje beter”. Soms vraag ik me af of we wel zonder zouden kunnen…
Wij mensen bedenken best wel veel verhalen waarmee we de werkelijkheid inkleuren. Sommige verhalen zijn zo met de paplepel ingegeven, dat ik ben gaan denken dat ze bij de werkelijkheid hoorden. En best wel gek hoe sommige van die verhalen in alle haarvaten van je leven blijven zitten. Zelfs als je ze al lang ontmaskerd hebt. Ik denk dat ik ze maar in een boekje ga zetten met als titel “afkicken van een Godsbeeld”.Want dat is het toch wel.. afkicken.. wat een gedoe!
“De grond verdween onder mijn voeten”, dat hoor je als iemand vertelt over iets overweldigends. Waarom in hemelsnaam bestaat dat eigenlijk? Ik vind het een misser in de schepping. Dat nare valluik waar je dan doorheen kukelt, waarom werd dat in hemelsnaam geschapen? Maar ja, het is er, dus bij deze een addendum voor in je Bijbel. Voor de Bijbellogen onder ons: dit addendum graag invoegen na Genesis 2 vers 3. Voor de niet-Bijbellogen onder ons: neem het God niet te zeer kwalijk, hij is ook maar een God.
Onze zelfoverschatting als mensen is toch wel grenzeloos. Ik ga zelf ook geregeld voor de bijl. Op de gekste manieren komt dat naar voren. Denk bijvoorbeeld aan het christelijke “rentmeesterschap” geleuter. (Alsof we daar zo geschikt voor zijn…gaat niet heel lekker toch?) Of modernere versies waarin we wezens uit het licht zijn die de wereld komen ontwikkelen of redden.
Het zijn zulke aantrekkelijke verhalen. Maar heel eerlijk komt het mij toch over als oud verhaal in een nieuw jasje met de mens (al dan niet in verlichte vorm) aan het stuur. Misschien toch tijd om (oh man, lastig!) ons zelfbeeld wat bij te gaan stellen. En te leven met het aardse wezen dat we zijn, zonder te vluchten naar allerlei mooie verhalen die ons bestaan de zin geven waar we zo naar snakken.
“Tijdens de synode (de kerkelijke vergadering van Christelijk Gereformeerde Kerken) spraken mannen 21 dagen lang over de vraag of de vrouw mag worden toegelaten tot het ambt”, stond er in de krant. Het antwoord van de wijze heren was overigens “Neen”. Gesteund door een Bijbeltekst van “De wijze Heere”.
Je kan er boos om worden, je kan er verdrietig om worden, je kan het relativeren (ik weet het, klein groepje), je kan er van alles mee eigenlijk. In Codetaal dacht daarom “dit vraagt om een meelevend, begripvol, empathisch gedichtje”. Et voila!
Ook zo’n mooi verzinsel: de hemelpoort. Leek me wel geinig om even te bedenken hoe dat dan gaat bij die poort.
In Codetaal loopt door Heilige tuintjes. Misschien wel het meest Heilige tuintje is je afvragen of er eigenlijk wel iets heiligs is. En maakt dat eigenlijk wel iets uit? Nou?!
Het hiernamaals is zo’n groot geruststellend beeld, dat er meer is dan alleen dit leven. Een verzinsel van het mensenbrein, of een natuurlijk gegeven? Hond Bello en zijn baasje Thea voeren er een verkennend gesprek over!