“Ceci n’est pas une pipe” staat op een schilderij van Margritte. Het beeld dat je ziet wordt door de tekst meteen ter discussie gesteld.
En dat brengt je toch een beetje in verwarring. Ergens is die verwarring me vertrouwd. Daarom vind ik het fijn om erover te schrijven. En iedere keer als ik dat doe, wordt het een beetje minder. Ook wel fijn, maar wel onwennig…
Wat kunnen we toch lopen te zaniken en te zeuren. Waar halen we die inspiratie toch steeds vandaan? In Codetaal ging op onderzoek uit en vond de bron van al dit gemekker.
Je doet er niets aan, in de nacht nemen je dromen je mee naar waar ze ook maar willen. Dromen zijn ook een soort Codetaal. Misschien vind ik ze daarom zo fascinerend…
In onze tuin staat een plant. Die gaat al heel mijn leven met me mee. De eerste vijfentwintig jaar liep ik hem zo voorbij, maar inmiddels betekent hij veel voor mij.
Als je klein bent is de wereld een magische plek. Stap voor stap ontdek je je eigen werkelijkheid. En daar tussenin bedenk je verhalen. Tenminste … zo deed ik dat 😉
Soms heb je van die ontmoetingen die je dag leuk of juist vervelend kunnen maken. Soms zou ik willen dat ik een ridder was en een harnas had, zodat ik het niet meer zou voelen.
Mijn moeder en ik, samen op haar bed.
Een gesprekje waar we gelukkig nog de tijd voor hadden. En nu – meer dan 17 jaar later – is nog altijd niet alles gezegd. Gek hoe dat werkt in de liefde
spraakklanken waarmee je je gedachten en gevoelens aan anderen kenbaar maakt