In Codetaal

Hollen, stiltaan, superblij, superchagrijnig, superdruk, superkalm. En alles daartussen 🙂 Daar ben ik supergoed in. Maar van het schakelen word ik weleens moe. Dan zou ik een diesel willen zijn..

Zieliger dan dit, wordt het misschien niet 😉

Gewoon ff lezen. Heb er je eigen gedachten maar bij.

Dit gedichtje is voor iedereen die soms twijfelt. Dit gedichtje is voor iedereen.

“Je innerlijk kind”, ik vond het eerst maar een zweverig verhaal. Maar toen ik er wat meer van ging begrijpen, kwam ik dat kind om de haverklap tegen… Eigenlijk best leuk om haar te leren kennen.

Op de een of andere manier, ben ik aan mijn moeder vastgeplakt geraakt. En zelfs nu ze er al achttien jaar niet meer is, kan ik nog rondjes om haar heen lopen. Speur ik naar hoe haar leven voor mij was, wie wij dan samen waren bezien door haar ogen, hoe dat zo gelopen is en hoe we elkaar verloren hebben.

Op slechte dagen zou ik vergeten dat zij wel mijn geboortegrond vormt, maar niet de grond waar ik nu zelf leef. Weer zelf als moeder, vrouw en als gewoon mijn volwassen zelf.

Rondjes langs al die grondjes die van belang zijn in mijn leven. Kilometers lange rondjes. De vierdaagse van Nijmegen is er niks bij..

Soms zijn er van die gedichtjes waarbij ik precies zeg wat ik bedoel. Dit is er zo één. En als ik dan hier even kort voor jou wil samenvatten waarom dit gedichtje bestaat of waar het over gaat, dan komen er geen woorden.

Dit kan dus alleen maar In Codetaal. Wat ik wil zeggen, kan ik dan wel zeggen. Ken je dat? Lees er maar in wat je wilt, dan doe ik dat ook. 😉

De wereld zit vol met lieve vragen. Als we willen, dan vullen we daar de wereld mee. De liefste vragen vind je soms zomaar heel dichtbij huis. Hoe fijn is dat?

Verbeeldingskracht is een van de dingen die me zoveel pret bezorgt. Van alles – echt alles- kan je zo een mooi verhaal maken of een spannend sprookje. Maar soms is het ook juist die rijke fantasie die me de prut in helpt. Die me bang maakt als ik in de rij voor een achtbaan sta. Dan schieten alle bloederige scenario’s met uit de rails vliegende karretjes al op tien manieren door mijn lijf. Of verandert mijn fantasie alle goede intenties die er zijn in snode plannen en onafwendbare problemen. Als dat gebeurt is er nog maar één ding belangrijk: iemand zoeken die me een knuffel wil geven ook als ik even een heks ben geworden zonder dat ik dat zelf wil weten. En daarom is dit gedichtje – helemaal speciaal – voor de beste knuffelkonten van de wereld: Luuk, Marieke en Dennis.

Contact met elkaar maken. Het lijkt zo logisch en gewoon.

Toch blijkt het “in het echie” ook vaak een heel gedoe. Ik heb een en ander samengevat in drie veel voorkomende scenario’s 😁

Waar kom jij meestal in terecht? En heb je enig idee hoezo dan?
(En nu niet sociaal wenselijk roepen dat dat eigenlijk altijd het middelste plaatje is 🤪)

Sommige uitspraken of blikken van mensen kunnen je een levenlang bijblijven. Net als de conclusies die je daaraan verbindt over jezelf. Conclusies over of je erbij hoort of niet. Of je een gekkie bent of hartstikke normaal. Waar zit jij in dat gekkie theater? Op de bühne of in de zaal?