Soms tussen alle meningen, feiten, tegenwerpingen, standpunten en visies in (waar ik zelf ook wat van kan!) is er even een moment waarin ik me besef dat het niet anders is.
We zullen allemaal meegaan in onze tijd, wat die ook brengt.
Een stuiterbal op poten
Een gedichtje over die schat van een hond van ons. Jip, Jipperd, Jippie!
Aan de oever
Nu zijn we allebei onze moeder verloren. Rustend op een onwrikbare zekerheid dat uiteindelijk iedereen eindig is, staat ook alles te schudden.
Weg van mij
Het beeld van de klimop die zo dicht tegen de boom geplakt zich een weg omhoog baant, trof me ineens tijdens een wandelingetje met de hond. Hij was aan het snuffelen in het gras en ik bleef hangen bij de klimop.
Hoe wezenlijk is de boom voor dit plantje? Wat gebeurt er als de boom blijft leven, wat als de boom sterft. En wat als de boom ineens verdwijnt?
Een fragiel evenwicht. Daarin op ontdekkingsreis te blijven is een van de verworvenheden van mijn volwassen leven.
De Python en het Hert
Ik ben altijd een beetje jaloers op van die mensen die het altijd helemaal goed met zichzelf lijken te hebben. Ik ben soms een python en een hert tegelijk. Huh? Denk je nu misschien. Dan moet je dit ultrakorte verhaaltje even lezen 😉
Zinloos
Ik voel me een beetje zinloos. Dat gebeurt wel vaker als er teveel emoties zijn. Alsof er dan op alle paadjes waar mooie zinnen vandaan kunnen komen grote bergen aarde en stenen gegooid zijn. En ik ergens onder zo’n berg lig 😉
Soms denk ik weleens dat dat is wat ze “rouwwerk” noemen. Al het graven dat je dan moet doen om weer onder die berg vandaan te komen en een beetje zuurstof in te ademen.
Nou ja. Ben onderweg.. tot snel!
Lummelen
“Je wordt geboren en je gaat weer dood .. en daar tussenin doen we maar wat”. Dat zei iemand ooit tegen me en ik ben het er wel mee eens 🙂
Voel me dan een beetje “de lummel” en tegelijk is dat wel hartstikke leuk toch?
Verstaan
Er was even teveel om te kunnen sjouwen. Teveel, zoveel dat het niet anders was dan te overleven. Hele legers superhelden hielpen mee.
En toen zaten we even thuis met elkaar aan de tafel. We wisten allemaal dat we daar moesten zijn. Luisteren, zeggen, echt zeggen wat er was! Hoe moeilijk ook. Ik hoorde mezelf zeggen wat ik niet eens had kunnen bedenken, maar het was eruit. En het werd verstaan. Ontroerd – we zijn er nog.
Was ik maar een hond
Misschien stom, maar voor sommige dingen is onze hond echt een voorbeeld. Zeker zo aan het einde van het jaar, zit ik naar dat lieve harige monster te kijken en denk “was ik maar een hond”.
Vogeltje
Ik heb er een talent voor om boos te worden. Vind het vaak niet zo heel leuk aan mezelf in het begin, maar het levert vaak de helderheid op die ik nodig heb. En soms is het de enige route om te horen wat er echt in me omgaat.
Boos.. zo gek nog niet!