Mischa de Vreede schreef in een column (1988): Dat is wel het vervelende van het doodgaan van mensen. Dat je met hen ook alles wat je voor hen betekende verliest. Wat de overledene in je zag, dat ben je niet meer. Zoals je met hem of haar praatte, die speciale taal is meegestorven en je verhalen moet je in andere woorden zien kwijt te raken. Niet alleen ben je die ander kwijt, je gaat zelf ook een beetje verloren.
(Ter ere van iemand aan wie ik vandaag speciaal denk, schreef ik dit gedichtje.)
Het is toch ongelofelijk hoe dingen die soms jaren geleden een keer gezegd zijn (of net een beetje vaak), onder je huid kunnen blijven zitten. Ook als je snapt dat ze er niet meer toe doen. Fascinerend en irritant tegelijk 🙂
Als je iedere week denkt dat je volgende week wel weer een gedichtje schrijft. Dan ben je zomaar twee maanden (!!) verder. Nou ja zeg, terwijl ik dat het liefste doe! Hoe kan het?
Tijdens intervisie met andere rouwbegeleiders blijven we ons eigen schaduwwerk doen. Contact maken met delen van onszelf die soms in onze eigen schaduw verdwijnen.
Iedereen heeft zo zijn manier om wat eigen ruimte te behouden. Ik ben erg gehecht aan mijn eigen ruimte en vrijheid. En soms maak ik die het snelst door buitengewoon vriendelijk te zijn.
Wonderlijk ook wel tegelijk hoe alleen je kan zijn terwijl je supervriendelijk bent.
“Your children are not your children.
They are sons and daughters of Life’s longing for itself. They come through you but not from you. And though they are with you yet they belong not to you.” Dat schreef Kahlil Gibran zo treffend.
Dit gedichtje is mijn “moederbriefje” aan onze twee lieve grote kinderen.
Overgenomen gevoelens kunnen als een draak boven je hoofd hangen. Ongrijpbaar en knetter vervelend. Je kan werken aan jezelf tot je erbij neervalt, maar dit soort draken gaan alleen weg als je ze terugstuurt naar de plek waar ze horen. Voor iedereen beter!
Iedereen heeft zo zijn eigen verhaal en plaatje van de wereld. Als kind krijg je dat mee in alles thuis en word je daar loyaal aan.
Toch wordt het ook nodig om je schuldig te maken aan het laten afbrokkelen van die loyaliteit en aan het opbouwen van je eigen plaatje van de wereld. -Met wezenlijke vragen over waar je in gelooft, wat je zinvol vindt en waar je grenzen liggen.
Dat dat een leven lang in ontwikkeling blijft, bemerkte ik afgelopen week wel weer.
In 1943 werd mijn vader geboren. Laatst vertelde hij (bijna terloops) dat zijn ouders eigenlijk nooit over de tweede wereld oorlog spraken. En op school hadden ze wel geschiedenis, maar niet over de oorlog.
Zo gek is dat niet. Als de schrik er nog zo inzit, de pijn nog zo dichtbij is.. Sommige gebeurtenissen hebben een omvang die (of je het nou leuk vindt of niet) door verschillende generaties geleefd zal worden.
Ik hoor mijn vader zo geruststellend zeggen “maar ik heb er nooit last van gehad hoor”.
Dat is fijn. Maar dat wij het erover hadden, wil ook zeggen dat het ook nu nog onze aandacht af en toe heeft. Ik vind dat mooi. Ter ere van de mensen die er middenin leefden en het toen niet konden zeggen, praten wij nu gewoon.
Er zijn van die dagen dat alles het gewoon niet is. Dit gedichtje schreef ik ergens in of na (…) een paar van die dagen.