“Je innerlijk kind”, ik vond het eerst maar een zweverig verhaal. Maar toen ik er wat meer van ging begrijpen, kwam ik dat kind om de haverklap tegen… Eigenlijk best leuk om haar te leren kennen.
Grondjes
Op de een of andere manier, ben ik aan mijn moeder vastgeplakt geraakt. En zelfs nu ze er al achttien jaar niet meer is, kan ik nog rondjes om haar heen lopen. Speur ik naar hoe haar leven voor mij was, wie wij dan samen waren bezien door haar ogen, hoe dat zo gelopen is en hoe we elkaar verloren hebben.
Op slechte dagen zou ik vergeten dat zij wel mijn geboortegrond vormt, maar niet de grond waar ik nu zelf leef. Weer zelf als moeder, vrouw en als gewoon mijn volwassen zelf.
Rondjes langs al die grondjes die van belang zijn in mijn leven. Kilometers lange rondjes. De vierdaagse van Nijmegen is er niks bij..
Bello en Thea praten over engelen
Onze zelfoverschatting als mensen is toch wel grenzeloos. Ik ga zelf ook geregeld voor de bijl. Op de gekste manieren komt dat naar voren. Denk bijvoorbeeld aan het christelijke “rentmeesterschap” geleuter. (Alsof we daar zo geschikt voor zijn…gaat niet heel lekker toch?) Of modernere versies waarin we wezens uit het licht zijn die de wereld komen ontwikkelen of redden.
Het zijn zulke aantrekkelijke verhalen. Maar heel eerlijk komt het mij toch over als oud verhaal in een nieuw jasje met de mens (al dan niet in verlichte vorm) aan het stuur. Misschien toch tijd om (oh man, lastig!) ons zelfbeeld wat bij te gaan stellen. En te leven met het aardse wezen dat we zijn, zonder te vluchten naar allerlei mooie verhalen die ons bestaan de zin geven waar we zo naar snakken.
Speelleven
Soms zijn er van die gedichtjes waarbij ik precies zeg wat ik bedoel. Dit is er zo één. En als ik dan hier even kort voor jou wil samenvatten waarom dit gedichtje bestaat of waar het over gaat, dan komen er geen woorden.
Dit kan dus alleen maar In Codetaal. Wat ik wil zeggen, kan ik dan wel zeggen. Ken je dat? Lees er maar in wat je wilt, dan doe ik dat ook. 😉
Niksgek en Allesgek
Dit is een verhaaltje dat ik al heel lang wilde schrijven. Er zit wat in van hoe dat werkt als je ergens erg van geschrokken bent, van hoe sterk familiebanden zijn, hoe iedereen een eigen manier vindt om een gedeelde pijn of angst te verzachten. Hoe dat tot afstand kan leiden en je soms ook onverwacht weer dicht bij elkaar kan staan.
PS. Ik ben niet gek, dat je het ff weet 😉
Zij voor mij
De wereld zit vol met lieve vragen. Als we willen, dan vullen we daar de wereld mee. De liefste vragen vind je soms zomaar heel dichtbij huis. Hoe fijn is dat?
Komt een God bij de IKEA
“Tijdens de synode (de kerkelijke vergadering van Christelijk Gereformeerde Kerken) spraken mannen 21 dagen lang over de vraag of de vrouw mag worden toegelaten tot het ambt”, stond er in de krant. Het antwoord van de wijze heren was overigens “Neen”. Gesteund door een Bijbeltekst van “De wijze Heere”.
Je kan er boos om worden, je kan er verdrietig om worden, je kan het relativeren (ik weet het, klein groepje), je kan er van alles mee eigenlijk. In Codetaal dacht daarom “dit vraagt om een meelevend, begripvol, empathisch gedichtje”. Et voila!
Heksen bestaan (misschien niet)
Verbeeldingskracht is een van de dingen die me zoveel pret bezorgt. Van alles – echt alles- kan je zo een mooi verhaal maken of een spannend sprookje. Maar soms is het ook juist die rijke fantasie die me de prut in helpt. Die me bang maakt als ik in de rij voor een achtbaan sta. Dan schieten alle bloederige scenario’s met uit de rails vliegende karretjes al op tien manieren door mijn lijf. Of verandert mijn fantasie alle goede intenties die er zijn in snode plannen en onafwendbare problemen. Als dat gebeurt is er nog maar één ding belangrijk: iemand zoeken die me een knuffel wil geven ook als ik even een heks ben geworden zonder dat ik dat zelf wil weten. En daarom is dit gedichtje – helemaal speciaal – voor de beste knuffelkonten van de wereld: Luuk, Marieke en Dennis.
Het konijn en de geit
Ik zou hier van alles willen zeggen over dit korte verhaaltje van het konijn en de geit. Maar lees er maar lekker in wat je erin wilt lezen. Dan doe ik dat ook.
Op een bankje zitten
Een aantal jaar geleden ontmoette ik een bijzondere man. We leerden elkaar kennen nadat hij zomaar ineens in de laatste fase van zijn leven was beland. Van hem kreeg ik een goed gemikte “schop onder mijn kont”. Niks groots en meeslepends. Gewoon precies waar het op stond.