Een gedichtje over die schat van een hond van ons. Jip, Jipperd, Jippie!
Aan de oever
Nu zijn we allebei onze moeder verloren. Rustend op een onwrikbare zekerheid dat uiteindelijk iedereen eindig is, staat ook alles te schudden.
Weg van mij
Het beeld van de klimop die zo dicht tegen de boom geplakt zich een weg omhoog baant, trof me ineens tijdens een wandelingetje met de hond. Hij was aan het snuffelen in het gras en ik bleef hangen bij de klimop.
Hoe wezenlijk is de boom voor dit plantje? Wat gebeurt er als de boom blijft leven, wat als de boom sterft. En wat als de boom ineens verdwijnt?
Een fragiel evenwicht. Daarin op ontdekkingsreis te blijven is een van de verworvenheden van mijn volwassen leven.
Sp(l)ijt
In de opleiding van Land van Rouw om verliestherapeut te worden, leerde ik over de splitsing van de ziel (Franz Ruppert).
Op het moment dat we trauma meemaken in ons leven splitst als het ware onze ziel in een traumadeel en een overlevingsdeel, terwijl er altijd een gezond deel blijft bestaan.
Zo ontdekte ik glimpen van mijn eigen “breuklijnen”. Ze liggen in een landschap diep in mij. Smalle stroken van plots doodse stilte in gebieden van krijsend geschreeuw.
De Python en het Hert
Ik ben altijd een beetje jaloers op van die mensen die het altijd helemaal goed met zichzelf lijken te hebben. Ik ben soms een python en een hert tegelijk. Huh? Denk je nu misschien. Dan moet je dit ultrakorte verhaaltje even lezen 😉
Dat we dan ..
Laatst las ik dit artikel.
https://houdmoed.nl/een-hoop-moed/wat-ik-al-die-jaren-niet-heb-gedurfd-durf-ik-nu-wel
Iemand vertelt een verhaal dat 45 jaar oud is. En dat eindelijk verteld kan worden. Het deed me veel, want een groot deel van mijn leven nu is gebouwd op zo’n verhaal en op dat het verteld kan worden. Ik heb er een missie in gevonden. En wat zou ik dat nog graag met mijn moeder delen. Want het is ook haar verhaal. Een groot deel van mijn leven staat op ons verhaal. Op alles wat er niet gezegd is, alles wat er wel gezegd is en hoe we ons gered hebben. Ook zo’n oud verhaal. Uit een tijd waarin je niet zo praat over hoe het is als iemand er zelf voor kiest om niet meer verder te leven. En of dat dan echt een keuze was. Enzo.
Dit gedicht staat hier uit liefde voor ons allemaal. En vooral omdat ik je zo de tijd had gegund om na meer dan 40 jaar ook jouw verhaal te vertellen.
(heb je acuut een gesprekspartner nodig o.b.v. dit bericht, bel dan met 0800-113 of ga naar www.113.nl)
Zinloos
Ik voel me een beetje zinloos. Dat gebeurt wel vaker als er teveel emoties zijn. Alsof er dan op alle paadjes waar mooie zinnen vandaan kunnen komen grote bergen aarde en stenen gegooid zijn. En ik ergens onder zo’n berg lig 😉
Soms denk ik weleens dat dat is wat ze “rouwwerk” noemen. Al het graven dat je dan moet doen om weer onder die berg vandaan te komen en een beetje zuurstof in te ademen.
Nou ja. Ben onderweg.. tot snel!
Lummelen
“Je wordt geboren en je gaat weer dood .. en daar tussenin doen we maar wat”. Dat zei iemand ooit tegen me en ik ben het er wel mee eens 🙂
Voel me dan een beetje “de lummel” en tegelijk is dat wel hartstikke leuk toch?
In het krijt
Een paar jaar geleden trof het me, hoe twee verhalen in mijn leven olie op hetzelfde vuur van mijn altijd sluimerende schuldgevoel waren.
Het verhaal van Jezus die voor ons gestorven was en een vage herinnering aan mijn lieve oma die niet verder kon en zielsveel van ons hield.
Onschuldige omstanders kunnen zich schuldig voelen. Ook als niemand dat had gewild en we overlopen van liefde. Misschien wel juist daarom.
Loden schoenen
Sommige dingen blijven we liever herhalen, dan dat we ze veranderen. Zelfs als we er eigenlijk last van hebben.
Gek eigenlijk. Maar ik doe het ook.