Gek genoeg waren mijn superhelden altijd mannen. Maar vandaag een primeur, die ik ook niet helemaal aan zag komen: Superaanpasvrouw.
Ik had haar al getekend, had het gedichtje al klaar en toch… was het niet af. Tot ik haar Superaanpasvrouw doopte. Hehe, dat was het dus.
En ik zeg het nog maar eens, superhelden lijken misschien leuk, maar er zit een echt mens verstopt onder het pak, te hopen dat jij hem/haar helpt om te voorschijn te komen! Doe er wat mee!!
Iedereen heeft zo zijn eigen verhaal en plaatje van de wereld. Als kind krijg je dat mee in alles thuis en word je daar loyaal aan.
Toch wordt het ook nodig om je schuldig te maken aan het laten afbrokkelen van die loyaliteit en aan het opbouwen van je eigen plaatje van de wereld. -Met wezenlijke vragen over waar je in gelooft, wat je zinvol vindt en waar je grenzen liggen.
Dat dat een leven lang in ontwikkeling blijft, bemerkte ik afgelopen week wel weer.
Soms komen de woorden zomaar in mijn hoofd en hoef ik ze alleen maar op te schrijven. Zo ging het met dit gedichtje. Misschien wel de belangrijkste zinnen tot nu toe.
Ik heb altijd een beetje allergie voor verhalen over je innerlijk kind. Misschien wel omdat dat me al snel veel te kwetsbaar is. Maar ja, het is een feit dat heel jonge ervaringen een levenlang meegaan. En soms huilt dat hele jonge kind in mij tranen met tuiten en is de wereld veel te eng en onvoorspelbaar. Speciaal voor haar, schrijf ik dit gedichtje.
Het hoort bij de grote-mensen-wereld. Ik weet dat wel hoor. Situaties met stiekem gedoe, ze zijn er gewoon. En iedereen wordt er stikmoe van. Vervolgens houden we dat dan ook weer verborgen. Bizar toch? Konden we het maar zeggen!!
In 1943 werd mijn vader geboren. Laatst vertelde hij (bijna terloops) dat zijn ouders eigenlijk nooit over de tweede wereld oorlog spraken. En op school hadden ze wel geschiedenis, maar niet over de oorlog.
Zo gek is dat niet. Als de schrik er nog zo inzit, de pijn nog zo dichtbij is.. Sommige gebeurtenissen hebben een omvang die (of je het nou leuk vindt of niet) door verschillende generaties geleefd zal worden.
Ik hoor mijn vader zo geruststellend zeggen “maar ik heb er nooit last van gehad hoor”.
Dat is fijn. Maar dat wij het erover hadden, wil ook zeggen dat het ook nu nog onze aandacht af en toe heeft. Ik vind dat mooi. Ter ere van de mensen die er middenin leefden en het toen niet konden zeggen, praten wij nu gewoon.
Een gedichtje dat al meer dan een jaar in mijn telefoon woont. Wordt ineens weer akelig actueel in onverwachte hoek.
Hoog tijd dat dit het daglicht ziet. Veel leesplezier 😉
Er zijn van die dagen dat alles het gewoon niet is. Dit gedichtje schreef ik ergens in of na (…) een paar van die dagen.
Soms tussen alle meningen, feiten, tegenwerpingen, standpunten en visies in (waar ik zelf ook wat van kan!) is er even een moment waarin ik me besef dat het niet anders is.
We zullen allemaal meegaan in onze tijd, wat die ook brengt.
Een mooi gesprek met vrienden, dat kan zomaar leiden tot een gedichtje. Over wat spanning geeft, waar je in gelooft en waar je naar blijft verlangen.
Hardop vragen hebben die lucht geven en waar waarschijnlijk nooit een antwoord op zal komen. En het dan toch (misschien wel juist dan) heel goed hebben met elkaar.
Dit was mijn vraag. Fijn om met je te delen.