In mijn hoofd
per ongeluk verwisseld
dat kindje zo klein
ooit in de stal
en ik, zomaar ik,
die van alle verdriet
de oorsprong dan wel
wezen zal
Toen niets meer kon helpen
de chaos compleet
toen ben ik gaan streven
om net zo te leven
zoals dat kindje
uit Bethlehem deed
Want hij geeft vertrouwen
en troost bij verdriet
Bij hem kan je schuilen
ook al zie je hem niet
“Pas als ik zo kan wezen,
dan kan ik er zijn”,
bedacht ik van binnen
als meisje heel klein
Zo ben ik verwisseld
toen niemand het zag
En viel ik mij tegen
iedere dag
Dat ventje gaf liefde,
was heel speciaal
en ik ging de mist in,
was heel normaal
Normaal teleurstellend,
nooit goed genoeg
Ik wou dat dat ventje
zijn plekje terug vroeg...
Hij mag het hebben
die lastige plek
Het is me te zwaar
deze steen om mijn nek
Wat kan het mij schelen!
Als het maar stopt
Als ik maar kan leven
en uit ben getobd
Dat ventje dat is mij
tien maten te groot
Ik laat hem en kruip
bij mijn moeder op schoot
Zij kan mij wel troosten
zo is het weer goed
Als iedereen eindelijk
doet wat hij moet