Als alle superhelden moe op de grond liggen en hun hele goocheldoos uitgeput is, dan is er altijd nog Superkwaadman. Hij heeft ook een vrouw, maar die wil ik echt niet ontmoeten..
Hij is met recht een overlever. En echt niet leuk om bij in de buurt te zijn, maar als niets meer lijkt te helpen en het allemaal teveel een toestand is, dan staat superkwaadman stampvoetend op en maakt duidelijk dat er maar één ding toe doet: dat ik het red. (punt)
En wat zo grappig is, is dat onze hond eigenlijk de enige is die zonder aarzeling naar me toe komt rennen en op mijn schoot komt zitten tot deze superheld uitgeraasd is (en ik daarna uitgehuild).
Superhelden laten zich dus troosten. Honden weten hoe. Zelfs als het superkwaadman is. En dan kom ik weer een beetje in beeld. Want superkwaadman is er alleen als ik heel heel verdrietig ben. Zo verdrietig, dat het niet te doen is. Hij overbrugt de tijd totdat het weer doenlijk is, om uit te huilen. En daarna op te staan. Topper hoor, deze held.