Ja, het klinkt een beetje raar misschien, maar dit verhaal gaat over een meisje dat een servies op haar hoofd had. Een hele stapel grote en kleine borden, kopjes, schaaltjes en zelfs een theepot en een koffiepot stonden de hele dag op haar hoofd te wiebelen.
Niemand wist hoe ze dat deed als ze ging slapen en ook niemand wist of ze ooit weleens die hele stapel servies ergens anders neerzette dan op haar hoofd. Iedereen die er iets over gevraagd had, kreeg als antwoord een vraag terug zoiets als “heb ik wat op mijn hoofd dan? Nou ja, iedereen heeft wel wat toch?”. Toch kon ze eigenlijk alles doen met dat servies op haar hoofd. Ze kon ermee lopen, fietsen, rennen, zwemmen,… op een bepaald moment was iedereen daar zo aan gewend dat het ook niet meer opviel of bijzonder was.
Ze ging natuurlijk niet in achtbanen die over de kop gaan, want dan zou het hele servies meteen van haar hoofd af kukelen. En ergens wist het meisje wel dat ze het servies ooit op haar hoofd had gezet omdat ze het goed moest bewaren en ze niet wilde dat het stuk zou gaan. Maar waar het eigenlijk vandaan kwam en wanneer dat geweest was, dat herinnerde ze zich niet meer. Vanaf de kleuterschool had ze het al en van voor die tijd herinnerde ze zich eigenlijk niet zoveel.
Toen ze ouder werd vond ze een vriend die het prima vond dat ze een servies op haar hoofd had. Hij had zelf allemaal fietsbellen aan zijn oren hangen en vond dat de normaalste zaak van de wereld, dus van iemand met een heel servies op haar hoofd keek hij eigenlijk niet zo op.
De jaren gingen voorbij en de dag kwam dat ze vader en moeder werden van een prachtige zoon. Het was een heel vrolijk mannetje met grote blauwe ogen en blonde haren. En vanaf het moment dat zijn handjes een beetje konden grijpen, probeerde hun zoontje af en toe een kopje van het servies van zijn moeder op zijn eigen hoofd te zetten, of een fietsbel aan zijn oren te hangen die hij bij zijn vader wegpikte.
Maar dat vonden zijn vader en moeder helemaal niet leuk! De visite moest er soms om lachen of zei vertederd dat hun zoontje zo heerlijk met het servies en de fietsbellen aan het spelen was. Maar zijn vader en moeder waren dan als de dood dat hij iets stuk zou maken. En ze liepen dan snel een paar stappen weg bij hun kleine mannetje of zetten hem snel op de grond of in de box. Ze gingen liever samen wandelen of fietsen, alles waarbij de grijpgrage handjes van hun kleine mannetje niet te dicht bij hun kostbare servies en fietsbellen zouden komen. Dat ze zo ook de knuffels en natte zoenen van hun zoontje moesten missen, namen ze op de koop toe.
De dag kwam natuurlijk dat hun zoontje hele stapels legostenen op zijn hoofd zette en klei aan zijn oren hing. Maar dat duurde maar voor even. En zo groeide het mannetje op tot een volwassen kerel met een leeg hoofd. Hij kon wel in achtbanen zitten en dat deed hij dan ook graag! Maar toch voelde het een beetje als falen dat hij niks op zijn hoofd had staan of aan zijn oren had hangen.
Op een dag belde zijn moeder, ze was erg ziek en wilde graag dat haar zoon langs zou komen. Toen hij bij haar bed zat, zag hij voor het eerst haar hoofd zonder servies erop. Dat stond op haar nachtkastje naast haar. “Mama…”, stamelde hij. Maar zijn moeder schudde met een hele kleine beweging haar hoofd. Het was duidelijk dat ze het niet over het servies zouden hebben. Zijn moeder werd in de weken die volgden alleen maar zieker, maar zo te zien lag ze gelukkig in haar bed als een tevreden mens. Niemand sprak nog over het servies dat op het nachtkastje stond. Ze waren gewoon blij met de tijd die ze nog hadden samen.
Het onvermijdelijke gebeurde, de jongeman zat naast zijn moeder die stil en levenloos in het zachte bed lag. Met een glimlach op haar gezicht. Haar zoon zat er een beetje verbaasd bij te kijken hoe het zijn moeder was die daar lag, terwijl hij toch ook wel zag dat ze er niet meer helemaal was.
Hij veegde zijn tranen af, stond op en net toen hij de kamer uit wilde lopen, bedacht hij zich. Hij liep terug naar het bed, kuste zijn moeder op haar wang en zette het servies op zijn hoofd.